Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your
contribution is not tax-deductible.)
PayPal Acct: 
Feedback: 
Donate to VoyForums (PayPal):
| Wednesday, February 05, 21:04:31 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, [2], 3, 4, 5, 6, 7, 8 ] |
Subject:  Re: Was ik weer even (TRIGGER) |
|
|
Author: Anja |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Monday, October 31, 22:49:20 In reply to: Zoë 's message, "Was ik weer even (TRIGGER)" on Monday, October 31, 13:47:35 Lieve Zoë, Hartstikke goed dat je van je af bent komen schrijven, dat gegeven alleen al bewijst voor mij dat je weldegelijk vechtlust hebt en iets wilt veranderen aan je situatie. Je weet alleen niet goed meer hoe de vicieuze cirkel te doorbreken en je draait rond in een heel naar cirkeltje, het lijkt steeds erger te worden. Ik krijg ook uit wat ik nu lees in jouw bericht sterk de indruk dat je behoorlijk depressief bent en dat die depressie niet vanzelf overgaat. Je omschrijft alle klassieke symptomen van depressie: piekeren/malen, moe, futloos, geen energie, somber, negatief zelfbeeld, geen interesse in andere dingen dan je problemen, gebrek aan vechtlust, niet meer weten wat je wilt behalve dat je weet dat je zo niet door wilt gaan, angst om de huidige situatie daadwerkelijk aan te pakken (veroorzaakt door o.a. je depressie), etc. Ik kan mij natuurlijk vergissen, ik ben ook geen psychiater, maar ik heb het gevoel dat je op dit moment depressief bent. Je schrijft het zelf eigenlijk ook al wel, namelijk dat je je down voelt. Ik vind dat echt heel rot voor je. Misschien is het wel een idee om aan je huisarts om een anti depressivum te vragen, medicijnen dus, misschien tijdelijk, om die vreselijke depressie te doorbreken, je weer wat beter te gaan voelen. Het neemt niet de oorzaak weg van jouw problemen maar het kan er wel voor zorgen dat je je wat sterker gaat voelen, misschien net het zetje in de rug dat je nodig hebt om wel meer hulp te gaan vragen. Mignon ging zich ook beter voelen toen zij medicatie kreeg. Weet je je dat nog te herinneren? Je vriendje is inderdaad heel eerlijk en hij weet natuurlijk weinig over eetstoornissen. Hij uit zijn gevoelens en ik maak op uit wat hij heeft gezegd dat hij heel bezorgd is om jou, dus veel van je houdt, maar niet goed weet wat hij met de hele situatie moet doen. Hij kan ook niet veel meer doen behalve er voor je zijn en je steunen mét je eetstoornis. Het is ook niet aan hem om de boel bij jou te veranderen, daarvoor is echt professionele hulp nodig. Ik ben het trouwens niet met hem eens dat je niet genoeg zou doen om beter te worden, jij doet wat op dit moment binnen jouw vermogen ligt en dat is, zeker vergeleken bij toen je hier in het begin kwam schrijven, al heel veel. Je bent al stukken verder, al lijkt dit moeilijk om in te zien, omdat het nog niet veel beter met je gaat en je nog ronddraait in het cirkeltje van eetbuien/niet eten/braken, etc. Dan wat jouw vraag betreft over wat wij vinden dat je nu zou moeten doen, ik zal proberen zo eerlijk mogelijk te zijn lieve schat, ik heb het beste met jou voor, dus ik zeg dit niet om jou naar beneden te halen, ik steun je onvoorwaardelijk, of je nou wat doet met mijn mening of niet, je bent helemaal goed zoals je bent, knoop dat goed in je oren! Ik denk dat je meer hulp nodig hebt dan de hulp die jouw psycholoog je nu kan bieden en ja, ik denk dan aan deeltijdtherapie. Ik begrijp heel erg goed dat je er verschrikkelijk tegenop ziet, dat het idee ontzettend beangstigend is en geloof me, I've been there... toch heb je uiteindelijk geen keuze, want jouw eetstoornis lost niet vanzelf op, als je geen goede hulp krijgt zal je eetstoornis verergeren en uiteindelijk kun je daaraan doodgaan, dat is niet bij iedereen zo, maar je brengt je lichaam én je geest heel veel schade toe door op deze manier door te leven. Uiteindelijk ben je dan nergens meer toe in staat en rest er niets anders dan een gedwongen opname, eerst in het ziekenhuis en mogelijk daarna in de psychiatrie. Dit zeg ik niet als dreigement, het is zoals het meestal gaat en ik denk niet dat jij een uitzondering bent. Misschien maak je jezelf wijs dat het wel zal loslopen allemaal, maar geloof me, het is een ernstige situatie waarin jij je bevindt nu, een gevaarlijke situatie ook. Wat dat betreft kun je jezelf vergelijken met een wandelende tijdbom, ik overdrijf het misschien een klein beetje, maar onderschat jouw conditie niet, ik meen het serieus. Ik begrijp je angst ontzettend goed, jij voelt je veilig met je eetstoornis, die levert jou dingen op, maar dan wel op een ongezonde manier. Je kunt leren om dat wat jouw eetstoornis je nu oplevert ook op een andere, gezondere manier te ervaren. Maar dat betekent wel dat je aan jezelf moet gaan werken en ik denk dat 1x in de 2 weken of minder een uurtje bij je psycholoog absoluut te weinig is om effect te bereiken. Tot op heden is er nagenoeg geen effect geweest namelijk, behalve dat je wel meer bezig bent met het hoe en waarom van jouw eetstoornis. Ik zeg dus niet hiermee dat je er niets mee bent opgeschoten, ik zeg wel dat het niet genoeg is. Dat is niet jouw schuld, het is heel goed om het eerst te proberen met gesprekken. Voor sommige mensen is dit voldoende. Maar voor jou niet. Je hebt dus eigenlijk een (liefdevolle) schop onder je kont nodig lieve beste Zoë, serieus hoor, want de redelijke termijn voor het afwachten tot je "eraan toe bent" geholpen te worden is naar mijn mening verstreken. En bedenk je goed dat je nu nog op vrijwillige basis in deeltijdtherapie kunt gaan. Dat geeft een veel beter gevoel dan wanneer je gedwongen in therapie moet omdat je lichaam zover is afgetakeld en je leefgewoonten dermate ernstig zijn dat je een gevaar voor jezelf bent geworden. Misschien is het een idee om hier je angsten omtrent deeltijdtherapie te delen, dus ongecensureerd van je afschrijven wat jij denkt dat er gaat gebeuren als je die stap zet, wat je allemaal tegenhoudt, waar je nou precies bang voor bent. Zou je dat willen doen? Je bent niets verplicht, maar het kan wel helpen om wat meer helderheid te krijgen voor jezelf over wat jou belemmert om hulp te zoeken die goed is voor jou. Jij bent hulp waard, jij bent het waard om te helen en weer een gelukkige en gezonde Zoë te worden. Als ik jou zo hoor dan lijkt het me sowieso heel slecht voor jou om te werken, los van jouw motivaties hierachter (en dan vooral die ene...), hoe jammer het ook is, want ik neem aan dat jij je werk leuk vindt (onder normale omstandigheden bedoel ik dan). Het lijkt me nu fysiek een geestelijk ook veel te gevaarlijk voor jou om onder je huidige omstandigheden zwaar/belastend werk te verrichten. Je hebt rust nodig. Dus ja, Zoë, meld je alsjeblieft ziek zou ik je willen adviseren, omdat je rust nodig hebt, tijd voor jezelf. Daar heb je recht op. Je bent het waard! Ik zou nog veel meer tegen je willen zeggen, ik zou je door elkaar willen schudden om tot je door te dringen maar je ook een dikke knuffel willen geven, ik vind jou een mooi mens, een heel lief goed mens, met een prachtig hart op de juiste plaats. Je verdient het om weer van jezelf en je lijf te leren houden lieve schat en ik gun jou dat zo! Maar wat kan ik nog meer zeggen/schrijven? Zoek dit forum alsjeblieft op als je het moeilijk hebt, daar is het voor. Ik had zelf wat narigheid met mijn rug de afgelopen tijd en ik was erg druk, dus kon niet altijd reageren hier op de berichten, maar ik krijg nu weer veel meer tijd en ik lees sowieso alles en ben bij iedereen in gedachten... Heel veel sterkte en een mega dikke knuffel lieve Zoë, ik vind jou een lieve schat! Of je het nou gelooft of niet ;) Liefs en kus, Anja [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |
| Subject | Author | Date |
| Voor Anja | Zoë | Thursday, November 03, 15:35:38 |
| Re: Was ik weer even (TRIGGER) | Flow | Friday, November 04, 20:32:50 |
|
||