Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your
contribution is not tax-deductible.)
PayPal Acct: 
Feedback: 
Donate to VoyForums (PayPal):
| Sunday, December 22, 3:23:29 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, 2, [3], 4, 5, 6, 7, 8 ] |
Subject:  Reactie! |
|
|
Author: Anja |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Saturday, August 20, 16:20:10 In reply to: Alicia 's message, "Mijn hart luchten (trigger" on Thursday, August 18, 20:20:17 Lieve Alicia, Zo, eindelijk heb ik even tijd en rust om te reageren! Ik moet mijn energie wat verdelen soms vanwege mijn reuma en als ik dan andere dingen te doen heb dan is het vermoeiend voor me om er nog meer bij te nemen. Ik ben aan het leren om daar wat meer balans in te zoeken, dat is beter voor mijn lijf en voor mezelf vooral! Dan weet je dat ook weer! Ik heb wel aan jou gedacht hoor! Ik begrijp heel goed dat je een terugval hebt Alicia, en ik denk niet alleen vanwege die operatie waardoor je tijdelijk alleen maar vloeibaar kon eten, maar vooral ook de herinnering aan het seksueel misbruik zal hierbij een rol spelen. Een eetstoornis heeft vaak te maken met het wegdrukken van pijnlijke gevoelens, ze verdoven als het ware. En als er dan zulke vreselijke dingen komen bovendrijven dan reageer je automatisch door weer terug te vallen in het voor jou veilige patroon dat je had opgebouwd. Dat is heel "normaal" hoor, logisch bedoel ik. Je weet namelijk niet beter. Het is een kwestie van het jezelf aanleren om wel die gevoelens te voelen, hoe pijnlijk ze ook zijn, ze zijn er wél, al zou je nog zo graag willen dat ze weg waren. Dat maakt het ook zo moeilijk. Maar geloof me, als je je emoties wel toelaat, als je jezelf wél toestaat om de pijn te voelen dan ga jij je uiteindelijk beter voelen. Zelf was (en ben ik vaak nog) ik ook zo, alle pijn van het misbruik verbloemde ik met een neplach, ik deed er alles aan om anderen de indruk te geven dat er niets met mij aan de hand was. Deels was dat door angst, deels ook door schuldgevoelens (die zijn heel herkenbaar) en het was vooral ook een overlevingsmechanisme. Niet zwak mogen zijn, altijd doorbikkelen, pure survival dus, die ik mezelf aandeed, want niemand zei tegen mij dat ik me zo moest gedragen, maar het was een automatisme. Via de therapie bij mijn counselor Jeffery leer ik om die gevoelens wél toe te laten en dat ik dan nog steeds goed genoeg ben, dat er niks mis is met mezelf naar voelen, toevallig hebben we het hier woensdag over gehad tijdens de sessie die ik met hem had. We hadden het over mijn reuma en hoe ik daarmee omga. Ook daar probeer ik te doen alsof er niks aan de hand is en vecht ik ertegen, maar dat ertegen vechten is zinloos en het slurpt heel veel energie. Eraan toegeven roept bij mij de angst op dat ik er dan niet meer uitkom, dat ik me dan heel down ga voelen en niet meer opsta... Maar eigenlijk is dat een kromme redenatie, want down voelde ik me toch wel, ondanks dat ik me te pletter vocht de afgelopen weken... Jeffery zei dat depressie en je rot voelen dingen zijn die gewoon bij het leven horen, dat hebben alle mensen, ik heb als opdracht meegekregen om te proberen er niet tegen te vechten. Het is zinloos, omdat ik er op zo'n moment toch niets aan kan veranderen. In plaats daarvan kan ik me beter focussen op andere niveaus, als mijn lijf het niet doet dan kan ik wel mijn geest voeden, of me bezighouden met spiritualiteit. Jeffery legde me uit dat dit werkt als communicerende vaten. Als je er eentje aanvult dan wordt de rest ook bijgevuld... Ik ben benieuwd of het zo werkt! In ieder geval kan ik beter energie stoppen in zinvolle zaken in plaats van tegen het onmogelijke te vechten. De clue van die verhaal geldt ook voor jou... Je kunt enorm veel energie stoppen in jezelf schuldig voelen, ervan balen dat je eetstoornis nog de kop opsteekt, etc. Wat je ook kunt doen is het even allemaal accepteren zoals het is... wetende dat het slechts om een tijdelijke situatie gaat, dat is heel belangrijk om jezelf voor ogen te houden, het gaat weer over, net als een regenbui, de zon gaat echt weer schijnen, je gaat ook echt weer de draad oppakken wat eten betreft hoor Alicia. Geloof me, je bent zo goed bezig jij, en terugvallen horen er nu eenmaal bij, zo gaat dat in het leven. Dat geldt voor iedereen, ook voor mensen zonder een eetstoornis! Het is de kunst te leren dit te accepteren en te weten dat het weer voorbij zal gaan, als je dát kunt dan ben je al een hele stap verder in jouw proces. En wat dat seksueel misbruik betreft lieverd, ik vind het heel erg voor jou dat dit is gebeurd. Jij bent niet schuldig!!! Die man had van jou af moeten blijven, je was vijf jaar, je kon en/of durfde geen 'nee' te zeggen, en ook al deed je dat niet, die man was volwassen en had moeten weten dat je met je handen van kleine meisjes af moet blijven... Verwijt jezelf ook alsjeblieft niet dat je niks tegen je ouders hebt gezegd. Was je bang om het te vertellen? Of heb je moeten beloven aan die man die jou misbruikte om het "geheim" te houden? Noem het ook geen liegen tegen je ouders, je was vijf jaar en je wist niet beter, Alicia! Nu ben je ouder en ben je wel in staat om aan jezelf te werken, als het nu zou gebeuren zou je toch anders reageren hoop ik... Maar nogmaals, vrijwel alle mensen die seksueel zijn misbruikt hebben die ervaring dat ze zich schuldig voelen over het misbruik, denken dat ze het uitgelokt hebben, dat het hun eigen schuld was, etc. Ik herken dat zo.. ik heb me zolang schuldig gevoeld en gedacht dat het allemaal aan mij lag... Maar het niet waar!!! Jij kon er niks aan doen, ik niet, Flow niet, helemaal niemand die is misbruikt had er schuld aan. Vaak komt het door de misbruikers dat we ons schuldig voelen, omdat ze dingen in die richting hebben gezegd. Daar ligt hun macht, in jouw angst en in jouw schuldgevoel... Die macht verdient zo'n misbruiker niet. Ik begrijp ook heel goed dat je je schaamt, maar het is nergens voor nodig: jij kon er niks aan doen, die man die jou heeft misbruikt hoort zich te schamen en niet jij! Je bent ook geen aanstelster en je hebt alle recht om jouw verhaal te delen, zowel real life met mensen uit jouw omgeving als hier. Ik vind het heel knap dat je ons deelgenoot hebt gemaakt van dit. Daar is enorm veel moed voor nodig en ik sluit me verder aan bij wat Flow al heeft geschreven. Heel veel sterkte met je huiswerk voor therapie lieve Alicia, het valt niet mee, ik weet het uit ervaring, heb zelf ook weer een pittige opdracht meegekregen: ik moet mijn eigen grafrede gaan schrijven, vanuit mezelf belicht en vanuit hoe anderen mij zien, pffffffffffffff..... ik heb geen idee hoe anderen mij zien en ik denk zelf heel slecht over mezelf... al is dat tij aan het keren, in de basis vind ik mezelf nog altijd een stom wijf, etc. erg he... Voel je niet schuldig erover dat je niet kunt reageren momenteel op anderen, je bent inderdaad helemaal niets verplicht, het is vrijblijvend, je mag zoveel delen als je wilt en we verwachten niets van je terug. Als je wel reageert dan vind ik je reacties helemaal niet nutteloos en/of verkeerd, in tegendeel zelfs! Je bent helemaal goed zoals je bent Alicia, ik steun jou en ik hoop dat je nog een fijn weekend zult hebben! Liefs en knuffeltje, Anja [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |
| Subject | Author | Date |
| Re: Reactie! | Alicia | Monday, August 22, 18:19:27 |
|
||