Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your
contribution is not tax-deductible.)
PayPal Acct: 
Feedback: 
Donate to VoyForums (PayPal):
| Wednesday, February 05, 10:47:11 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, 2, 3, [4], 5, 6, 7, 8 ] |
| Subject: Re: Gaat het al wat beter? (trigger?) | |
|
Author: Saartje |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Thursday, May 26, 19:38:29 In reply to: Anja 's message, "Gaat het al wat beter?" on Wednesday, May 25, 17:27:45 Hey Anja, De stemming is nog steeds hetzelfde. Ben nog steeds enorm gefrustreerd en vraag me constant af wat ik kan doen om toch aan de praat te geraken, blijf ik me afvragen waarom ik zo hardnekkig blijf zwijgen. Het maakt me dan ook steeds zó boos. Ik weet wel dat het allemaal niets opbrengt, maar gedachten kan je moeilijk stoppen hé. Verder Anja, ik heb echt wel heel veel aan de berichten hier. Ik lees ze telkens wel tien keer door. Ik probeer echt mijn visie over therapie aan te passen. Ik weet ook wel dat de therapeute niet de vijand is, dat ze er is om me te helpen, maar toch reageert mijn lichaam helemaal anders op haar dan dat ik zelf zou willen. Ook dikwijls als ik iets wil zeggen, komt er vaak iets helemaal anders uit mijn mond dan eigenlijk de bedoeling was (dikwijls als ik ja of neen wil zeggen dat het tegenovergestelde eruit komt). Dat is iets dat automatisch gebeurt. In mijn hoofd kan ik alles zo goed uitleggen, maar als het er uit moet komen, ben ik plots alles kwijt. Ook als ik het dan wil neerschrijven, komt het er nooit zo uit als ik het in mijn hoofd heb, is alles zo zonder gevoel erachter, het zijn allemaal zo droge woorden. (ik hoop dat je snapt wat ik wil zeggen). Daarom dat het ook zo moeilijk is om dingen te zeggen. Ze heeft me één van de eerste keren ook gevraagd of er problemen waren omtrent mijn voeding. Ik kreeg het gewoon niet gezegd. Zelfs nog twee keren daarna heeft ze naar mijn eten gevraagd, maar geen enkele keer heb ik er iets van kunnen zeggen. De laatste keer zei ik weer gewoon niets meer, kon ik gewoon niet antwoorden (lees:liegen), misschien dat ze het dan wel doorhad, maar ben er helemaal niet zeker van. Ik vind het daarom ook zo moeilijk naar haar toe. Eigenlijk zit ik daar gewoon te liegen. Zit ik dingen te ontkennen, die eigenlijk wel zo zijn. Wat moet dat dan zijn als ze er achter komt dat ik de waarheid niet gezegd heb. Wat moet ze van de rest dan niet denken, misschien denkt ze dan dat ik daar ook wel over lieg, denk ze misschien dat al die dingen eigenlijk niet echt gebeurt zijn. En uiteindelijk doe ik het mezelf allemaal zelf aan. Ik zou niets liever doen dan open kaart met haar spelen, haar alles vertellen, ook wanneer ik me niet goed voel en zo, maar het lukt me gewoon niet. Mijn hoofd heeft nog steeds meer zeggenschap dan mijn hart, alsof die twee steeds is strijd zijn. (klinkt waarschijnlijk gek, maar is gewoon moeilijk uit te leggen). Gggrrr, het is allemaal zo frustreren, die onmacht dat ik daartegenover voel, gewoon niet om uit te houden soms. Ik heb dikwijls zin om gewoon met alles beginnen te gooien wat ik vast kan krijgen, maar gelukkig is dan mijn verstand ook weer sterker dan mijn hart op dat moment. En in plaats van te gooien met de dingen, begin ik dan maar te eten, “ ter compensatie”. Dit is eigenlijk het enige moment dat mijn gezond verstand niet KAN winnen. Het is dat of ontploffen (zo voelt het aan). Maar ik mag me niet laten gaan, ik moet aan mijn zoontje denken. Als ik instort, dan is hij verloren, wie gaat er dan voor hem zorgen. Hij heeft alleen maar mij. Niemand anders niet. Dat is momenteel echt het enige wat me nog recht houd. Ik MOET, voor HEM. Groetjes Saartje [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |
| Subject | Author | Date |
| schrijven | Anja | Thursday, May 26, 20:43:10 |