Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your
contribution is not tax-deductible.)
PayPal Acct: 
Feedback: 
Donate to VoyForums (PayPal):
| Thursday, December 26, 20:07:54 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, 2, 3, 4, [5], 6, 7, 8 ] |
| Subject: Wat uitleg op reacties vorige mail (trigger) | |
|
Author: L |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Friday, May 06, 18:15:36 Bedankt voor de reacties. Ik vind het heel fijn om even te horen hoe iemand anders erover denkt. Mijn vreemde gewoontes met eten begonnen al toen ik redelijk jong was, vanaf mijn dertiende. Toen de eetbuien kwamen ben ik inderdaad naar een psychotherapeut gegaan, maar ik ben er maar twee keer geweest. Ik kan me niet precies meer herinneren waarom ik daar niet meer heen wilde. Ik vermoed dat het kwam omdat mijn moeder liever wilde dat ik erheen ging dan ik de onzekere puber die daar helemaal geen zin in had op dat moment. Dat ik niet zo snel naar mijn huisarts ga is om de volgende reden. Een aantal jaar geleden ging het namelijk ook op een ander vlak mis omdat ik opeens overal buiten de deur paniekaanvallen kreeg en op gegeven moment bijna niet meer de deur uit durfde overdag. Na een hele lange tijd heb ik toen gedurfd het tegen mijn moeder te zeggen omdat ik toen het gevoel had de wanhoop nabij te zijn. Daardoor kwam ik uiteindelijk bij een psycholoog en dat heeft me vreselijk geholpen. Ik weet inderdaad dat ik van tevoren me vreselijk schaamde en bang was om uitgelachen te worden van: wat jij een probleem, stel je niet aan dat heeft iedereen wel eens. Toen ik er zat was het zo’n opluchting om te horen dat ik niet gek was en dat het echt niet normaal was hoe ik dingen deed en waar ik last van had. Het rare was dat het zo goed met mij en mijn zelfvertrouwen ging dat het ook met eten heel goed ging. Alles liep op rolletjes om het zo maar te zeggen (tot er weer wat veranderde). Ik weet ook wel dat mijn huisarts weet dat het eten met mij niet zo goed gaat, maar het voelt alsof ik constant aandacht loop te trekken en dat wil ik niet en daarom is die stap zo moeilijk. Ik kan ook nooit verwoorden wat ik wil zeggen, behalve op papier. Voor de buitenwereld ben ik een heel sociaal en vrolijk persoon. Mensen komen vooral naar mij toe voor problemen en ik breng mijn eigen probleempjes die ik wel bespreek altijd in de vorm van een grap. Toen ik die paniekstoornis had moest ik steeds heel ver reizen voor therapie en toen vroegen vriendinnen altijd waarom ik daar heen moest. Dus op gegeven moment heb ik een vriendin geprobeerd te vertellen waarom ik in therapie was en geprobeerd uit te leggen wat een bijwerking was van mijn paniek, waar ik nu liever niet meer over wil vertellen maar het was best heel wat voor mij om dat aan iemand te vertellen, en toen zei ze: o ja dat heb ik ook wel eens hoor. En toen dacht ik, laat maar zitten. Ik kon haar gewoon niet uitleggen wat de intensiteit kan zijn van een gevoel. Vervolgens krijg ik een paar weken later een mail van een andere vriendin over wat er met me aan de hand was en dat ik dat ook best aan haar had kunnen vertellen en ze het jammer vond dat ik haar niet genoeg vertrouwde om haar dat te vertellen. Op dat moment wilde ik dat ik nooit iets had gezegd. Niemand begreep het meer en ik kon niet eens iemand vertrouwen om zoiets te vertellen. Ik heb van het eten wel aan de vriendin van mijn broer verteld (ook een vriendin van mij) nadat ik wist dat ze boulimia heeft gehad. Maar als ik bij mijn ouders ben en zij ook dan weet ze dondersgoed waarom ik naar de wc ga na een avondje eten en drinken en dan komt ze op de deur kloppen dat ik ermee op moet houden. Dan kan ik haar wel schieten en lieg ik dat ik last heb van mijn maag en dat ze weg moet gaan. Het is wel fijn dat zij de enige is die weet dat als ik ontkennend antwoord op de vraag of het goed gaat en ik verder niets meer hoef uit te leggen. Ik ben een optimist en red mezelf altijd wel, maar ik vraag me af of er psychisch iets mis is dat ik in de problemen raak waar ik soms gewoon niet uit kom, hoe erg ik ook mijn best doe om het zelf allemaal te regelen. Het strookt gewoon niet met mijn karakter. Ik word soms moedeloos dat als ik iets heb overwonnen dat er dan weer iets in mijn leven komt wat het voor me verpest. Ik kan niet met anderen praten omdat anderen denken dat ik een heel sterk en zelfverzekerd persoon ben. (hoezo schijn bedriegt haha) Ik zei laatst wel dat ik een dip had en dan zeggen mijn vriendinnen: wat jij een dip??? En mijn moeder leunt heel erg op mij om naar haar te luisteren en haar te helpen met problemen en ze heeft heel veel aan haar hoofd en daarom belast ik haar hier niet mee. Als ik echt op mijn dieptepunt ben beland dan ga ik naar haar, maar dat is nog maar twee keer ooit gebeurd. Ik heb gewoon heel veel moeite om te praten met wie dan ook over mijn zwakheden. Elke ochtend sta ik ook op en denk niets aan de hand, wat verkeerd was deed ik gisteren maar vanaf nu gaat het allemaal weer goed. Het rare is mijn optimisme, maar hoe ik ook mijn best doe opeens komt daar het “iets dat het weer verpest.” Een gevoel, gedachte of drang, ja wat is het eigenlijk? Ik heb heel veel aan de woorden gehad uit de reacties dat je hulp moet zoeken als je er klaar voor bent. Ik vind het nu wel fijn om gewoon even zo te communiceren en misschien zet ik die stap later nog wel, maar nu is het wel even fijn om er überhaupt even over te kunnen praten. Thanks [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |
| Subject | Author | Date |
 Re: Wat uitleg op reacties vorige mail (trigger) | Anja | Friday, May 06, 19:02:23 |
| Re: Wat uitleg op reacties vorige mail (trigger) | Flow | Saturday, May 07, 7:59:34 |