Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your
contribution is not tax-deductible.)
PayPal Acct: 
Feedback: 
Donate to VoyForums (PayPal):
| Friday, December 27, 11:48:15 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, 2, 3, 4, [5], 6, 7, 8 ] |
Subject:  Re: Welkom! |
|
|
Author: Anja |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Friday, May 06, 16:00:34 In reply to: Fluffy 's message, "Re: Welkom!" on Friday, May 06, 14:25:21 Lieve Fluffy, Bedankt voor je openheid, je verwoordt je gevoelens hartstikke goed, je hebt er een heel helder beeld van! Ik ben blij dat je al wat steun ervaart hier, want daar is het uiteindelijk voor bedoeld, ook om je gal te spuwen, maar elkaar steunen óók! Ik herken hier overigens iets in jouw verhaal wat betreft het overlijden van jouw grootmoeder. Ik zal dan zo ongeveer even oud zijn geweest als jij toen ze overleed en mijn oma was mijn grote liefde, meer mijn moeder dan mijn biologische moeder ooit was. Uitgerekend zij overleed als eerste en dat vond ik zó oneerlijk! Ik weet niet hoe goed jouw contact was met je oma, maar ik neem aan dat je een hechte band had met haar, anders zaten die schuldgevoelens niet zo diep... Hoe komt het dat jij je schuldig voelt over de dood van je oma? Wat had je dan kunnen/moeten in jouw beleving waardoor het eventueel anders was verlopen? En heb je goed afscheid kunnen nemen van je oma, was haar dood onverwachts of was ze al ziek? Hoe ben je omgegaan met de rouwverwerking nadien? Ben je misschien ook opgehouden met eten om niet je ware emoties te hoeven voelen of zit ik er compleet naast met deze vraag? Het patroon van eten, braken, etc. wat je omschrijft is denk ik voor velen heel herkenbaar en "bewijst" alleen maar dat je een serieus probleem hebt dat aandacht verdient en hulp en steun. Alleen kom je er niet uit, en is het super vermoeiend omdat je de cirkel niet kunt doorbreken... daardoor verergert de boel eerder dan dat het "vanzelf" beter wordt... Maar doe alles op jouw tijd, weet alleen wel dat hoe langer je wacht hoe lastiger het voor jezelf is om aan de bel te trekken, ik bedoel dat je dan gaat afglijden en dat het steeds hopelozer lijkt allemaal, hopelozer dan nodig... Tegenwoordig worden eetproblemen gelukkig heel serieus genomen en is er veel meer deskundigheid dan een aantal jaren geleden. Ik wil je heel veel sterkte toewensen vanavond, ik begrijp het heel goed en leef met je mee... Het zal je wel lukken en als je thuiskomt en je voelt je rot kom gerust schrijven, dat zal zeker opluchten! liefs en ik denk aan jou! Anja [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |