Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your
contribution is not tax-deductible.)
PayPal Acct: 
Feedback: 
Donate to VoyForums (PayPal):
| Wednesday, November 06, 1:10:04 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, 2, 3, 4, [5], 6, 7, 8 ] |
| Subject: Re: Hoi Fluffy | |
|
Author: Anja |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Wednesday, May 25, 22:15:37 In reply to: Fluffy 's message, "Re: Hoi Fluffy" on Wednesday, May 25, 20:31:43 Lieve Fluffy, Ik denk dat het heel goed is als je ook op berichten van anderen gaat reageren hoor! Je kunt daardoor ook weer veel van jezelf leren, omdat wat je tegen anderen zegt vaak ook voor jezelf geldt... En het is fijn om gevoelens van herkenning te uiten, dan weten de schrijvers van de berichten dat ze niet alleen staan met hun situaties. Gewoon doen dus zou ik zo zeggen, dan zul je gaan ervaren hoe krachtig lotgenotencontact kan zijn en het is gewoon fijn om anderen te steunen, net als dat je zelf steun nodig hebt, zo simpel is het. Dus niet twijfelen, gewoon doen, je kunt het niet verkeerd doen en als er toch iets niet door de beugel kan dan laat ik het je wel weten per mail, dus je hoeft nooit bang te zijn daarvoor! Fijn dat je zo'n goed gevoel hebt over je sollicitatiegesprek, sowieso geeft het streven naar een nieuwe job aan dat jij nog zat doelen hebt in je leven! Misschien kan het jou motiveren om wél hulp te gaan zoeken, zodat je nieuwe job ook een succes wordt! Je problemen verdwijnen immers niet vanzelf. Het is niet gek dat je bang bent om de stap richting hulp te zetten hoor. Ik kan dat heel goed begrijpen. Je hebt echter de keuze tussen blijven hangen in die angst (en dus nooit de stap zetten) en jezelf over de drempel heen helpen. Wat kan helpen is van je af te schrijven waar je precies bang voor bent, zonder censuur alles wat er in je op komt op papier zetten, desnoods doe je dat lekker hier, als je maar een triggerwaarschuwing geeft in je onderwerp, gewoon lekker spuien en alle angsten en twijfels vorm geven. Als je dat hebt gedaan en je bent in een rustige(re)stemming lees je je bericht opnieuw maar dan doe je alsof niet jij het hebt geschreven maar iemand anders en dan ga jij jezelf antwoord geven. Vraag je dingen af als: zijn die angsten wel terecht en als ze wel terecht zijn, bedenk dan eens wat je zou kunnen doen om die angst zo goed mogelijk op te lossen, wat je nodig hebt om je zekerder en veiliger te voelen. Wat ook enorm kan helpen is je doelen voor ogen te houden: herstel, gelukkiger worden, lekker functioneren, visualiseer die dingen eens en weet dat je dat zeker kunt bereiken met de juiste hulp! Therapie kan naast confronterend ook heel fijn zijn, eindelijk iemand die er helemaal voor jou is en waar je je niet schuldig hoeft te voelen, waar je alles kwijt kunt, etc. En ga nog eens na voor jezelf wat je precies verwacht van therapie, wat jij nodig hebt, wat jij wilt bereiken, dat soort dingen. Vaak is de angst voor de angst heviger dan de praktijk van het doen, denk daar maar eens over na. Herinner je situaties waar je ook als een berg tegenop zag maar die je uiteindelijk bent aangegaan, viel het toen mee? Gun jezelf ook het recht op hulp, jij bent belangrijk en waardevol! Er blijft altijd een stukje angst en twijfel en makkelijk is het niet, maar door er even mee bezig te gaan kun je het wel aangenamer maken voor jezelf hoor. Er tegenaan blijven hikken lijkt me zinloos, dan frustreer je jezelf alleen nog maar meer en wat levert je dat uiteindelijk op? Nog meer frustratie, want je bevestigt jezelf negatief in het beeld dat je niet durft/het niet kunt. Probeer te verlangen naar de overwinning, dat je jezelf wél over die drempel hebt weten te trekken, stel je maar eens voor wat een opgelucht en krachtig gevoel jou dat zal geven! Tot slot: jij bent helemaal normaal alleen heb je problemen die ervoor zorgen dat je dat niet zo kunt zien nu. In de basis ben jij helemaal goed zoals je bent, alleen blokkeren die problemen je juist om verder te gaan. Als jij je been breekt dan ga je toch hoop ik niet jarenlang twijfelen of je wel naar de eerstehulp moet gaan? Waarom zou je psychische hulp dan wél uitstellen. Als je ene gebroken been hebt dan is dat been even niet normaal, maar met de nodige hulp wél. Hetzelfde geldt voor hulp bij je eetstoornis (en de onderliggende oorzaak hiervan). Veel sterkte en ik schrijf later vanavond een bericht, moet nu eerst nog wat dingen doen. Liefs, Anja [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |