Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your
contribution is not tax-deductible.)
PayPal Acct: 
Feedback: 
Donate to VoyForums (PayPal):
| Wednesday, November 06, 1:13:15 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, 2, 3, 4, [5], 6, 7, 8 ] |
| Subject: Ik geef het op... Erg demotiverend en triggerend! | |
|
Author: Mignon |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Friday, May 13, 0:01:14 Voordat iemand dit bericht leest, wil ik nogmaals even benadrukken dat mijn verhaal meer triggers bevat dan jullie van mij gewend zijn! (voor diegene die mij kennen dan he ;)) Het is in iedergeval een erg demotiverend, deprimerend suk gezeik! Net stond ik onder de douche en toen heb ik een definitief besluit genomen... Het voelt alsof er een ton aan last van mijn schouders is afgevallen en ik voel me daardoor zo licht als een veertje, het is leeg maar tegelijk bomvol in mijn hoofd. Pas een aantal weken ben ik aan het vechten, maar het voelt aan als jaren... en ik trek het gewoon niet meer! Ik dacht echt dat het allemaal wel makkelijker zou gaan als ik eenmaal op gewicht zou zijn, maar dat blijkt dus zwaar tegen te vallen. Ik heb echt alles uit de kast gehaald om dit gewicht te kunnen bereiken. Zelfs toen ik mijn bed niet meer uit wilde komen omdat ik het allemaal niet meer zag zitten heb ik toch doorgezet... en waarvoor??? Toen ik niets tot weinig at en zwaar ondergewicht had voelde ik me inderdaad beroerd, maar om eerlijk te zijn was dat niks vergeleken bij hoe ik me nu voel! In mijn hoofd ben ik nog steeds mager, maar als ik in de spiegel kijk zie ik dat vieze vette lijf en ik word er letterlijk kotsmisselijk van! Ik heb de ene vreetbui na de anderen, ook als ik me aan m'n eetlijst hou en daardoor blijf ik aankomen. Soms wil ik de deur niet meer uit, zo erg schaam ik me voor mijn lijf! Ik mis mijn 'meisjes' figuur, het mager zijn en mijn lage gewicht. Ik mis het sterke gevoel dat ik krijg van het afvallen en de kick die ik krijg wanneer ik eten kan weerstaan. Ik weet dat ik verdoofd was door ondervoeding, of wat het ook was, maar ik voelde tenminste niet wat ik nu voel. Nu ben ik vaak down, depressief zelfs en heb ik echt niks meer waar ik trots op kan zijn. Ik voel me nu pas echt waardeloos, ik walg van mezelf en voel een diepe zelfhaat. Ik haat het dat mensen nu weer dingen van me verwachten, dat ze denken dat het beter met me gaat, terwijl de eetstoornis in mijn hoofd nog in alle hevigheid aanwezig is. Nu heb ik een eetstoornis waar ik dus echt niks dan ellende van krijg. Dit klinkt vreemd, maar dun zijn is het enige wat ik wil en zelfs dat is nu van me afgenomen. Nu heb ik dus nog steeds die klote eetstoornis, maar ik voldoe niet meer aan de verwachtingen van mijn eetstoornis (het is heel lastig om uit te leggen) Het dik of 'normaal' zijn gaat tegen alles in wat voor mij gevoel goed is. Het mager zijn (ook al was het voor mijn gevoel nog niet dun genoeg) zorgde er toch voor dat mijn eetstoornis minder erg was dan nu, ik was best al tevreden met mijn lijf toen ik zo dun was. Pffffffff, ik krijg het er niet uit zoals ik het wil. Het komt er in iedergeval op neer dat ik me gewonnen geef, mijn eetstoornis is de winnaar. Ik ben het vechten zat, ik ben de vreetbuien zat en ik ben vooral mijn lijf zat! Ik weet dat ik nog maar kort aan het vechten ben en ik vind mezelf ook heel erg zwak, een loser en een lafbek, noem het maar op. Maar ik weet het anders ook niet meer, ik weet anders niet wat ik met mezelf en mijn gevoelens aan moet. Ik zie geen andere oplossing meer, naar mijn idee zal het toch niet beter worden in de toekomst, dit is voor mij de enige uitweg. Het zieke is dat ik een enorm gevoel van opluchting ervaar. Ik kijk nu al uit naar morgen omdat ik weet dat ik niet meer hoef te vechten, dat ik weer mag gaan afvallen en me weer 'goed' zal gaan voelen. Ik kan 's ochtends weer wakker worden met het gevoel dat ik iets goeds heb gedaan, omdat de weegschaal weer minder aan zal gaan geven. Ik kan weer ergens blij mee zijn, trots zijn op mezelf omdat ik dat tenminste kan. Mijn broeken zullen weer van m'n kont zakken en ik durf weer in de spiegel te kijken. Pfffffffffffffff, ik weet denk ik wel wat jullie nu denken en willen zeggen, maar ik ben gewoon een hopeloos geval, sorry! Ik voel me alsof een ex-alcoholist zojuist heeft besloten om weer te gaan drinken... Ik zal morgen wel heeeeel erg spijt hebben dat ik dit bericht heb gepost :S En ik hoop echt dat niemand dit gelezen heeft tenzij diegene dat aankon! Ik hoef verder ook geen reacties. Mijn hoofd loopt een beetje over en ik moest het gewoon van me afschrijven... sorry! [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |
| Subject | Author | Date |
 Re: Ik geef het op... Erg demotiverend en triggerend! | Anja | Friday, May 13, 6:42:51 |
| Re: Ik geef het op... Erg demotiverend en triggerend! | Flow | Friday, May 13, 8:44:56 |
| Re: Ik geef het op... Erg demotiverend en triggerend! | alicia | Friday, May 13, 18:21:55 |
| Mignon hoe is het nu? | Anja | Sunday, May 15, 16:25:42 |
|
||
| Voor Mignon | Anja | Wednesday, May 25, 17:42:19 |
|
||