Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your contribution is not tax-deductible.) PayPal Acct: Feedback:
Donate to VoyForums (PayPal):
Wednesday, February 05, 15:02:15 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, 2, 3, 4, 5, [6], 7, 8 ] |
Subject: Voor Mignon (positief maar misschien toch een trigger) | |
Author: faira |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Tuesday, March 08, 15:22:49 In reply to: Mignon 's message, "Re: Voor Mignon (misschien een trigger)" on Friday, March 04, 14:17:47 He Mignon, Hoe gaat het met je? Met mij gaat het redelijk. Ik heb een heftige week achter de rug met heel veel emoties. Ik ben vorige week uit eten gegaan met 2 vriendinnen. Ik wilde eigenlijk niet maar heb me erover heen gezet en ben toch gegaan. En het ging o.k! Ook woensdag bij een vriendin gegeten. Donderdag ging het weer mis. Zo stom, ik was een paar dagen goed bezig maar donderdagochtend keek ik in de spiegel en was echt ontmoedigd. Ik had het gevoel van 'ik eet wel normaal maar val niet af' (was nog maar 3 daagjes opweg maar wilde weer teveel, te snel). Dat gaf weer het gevoel dat ik misschien vanaf de volgende dag weer wilde lijnen, en toen was donderdag dus weer een dag van 'vandaag mag ik dan nog eventjes lekker eten'..en dat lokte dus weer een eetbui uit (het circkeltje!!!). Maaaarrrr de volgende dag besefte ik, ondanks dat ik die eetbui had gehad, dat lijnen me net zo goed weer op een fout pad zal brengen. Dus was er weer de twijfel van willen lijnen om me op korte termijn beter te laten voelen, maar ook weten dat dat niks oplost. Ik heb met m'n broer gepraat en hij haalde me over om die avond met hem te eten. Toen hij weg was heb ik een ontzettende huilbui gekregen die uren heeft geduurd. Ik was wanhopig en verdrietig. ik wilde gewoon een teken dat dit allemaal tot iets positiefs gaat leiden, een piepklien lichtpuntej aan het einde van deze donkere tunnel. Drama!!!! Maar achteraf denk ik dat mijn verdriet ook ergens kwam doordat ik begin te merken dat het stemmetje om niet te lijnen misschien de overhand begint te krijgen..en hoe wanhopig dat me ook maakt (want dat andere stemmetje om me weer goed te voelen en te lijnen is natuurlijk nog niet weg),denk ik dat dat misschien wel positief is. Die 2 stemmen spreken elkaar zo tegen en dat maakt die wanhoop. Maar goed, sinds vrijdag is het best goed gegaan. Ik heb geen eetbuien gehad, zondag heb ik weer met een vriendin afgesproken en het haar verteld, ik heb het mijn moeder verteld en ik heb nu ook al 3 keer in de afgelopen week in mijn eentje gegeten en geen eetbui gehad. Dus ik mag niet klagen. Ik heb gisteren ook m'n laatste intakegesprek gehad met een psychiater bij dat centrum en toen ik haar vertelde wat ik in de afgelopen tijd allemaal zelf voor stappen heb ondernomen (vertellen, niet meer lijnen en afspreken met vrienden) vond ze dat heel krachtig van me'! Dat was voor mij wel een klein opstekertje :-) Maar ik ben ook wel bang dat het elk moment weer mis kan gaan, dat ik te enthousiast wordt. Ik merk ook dat ik me wat beter voel omdat ik voel mijn broek dan weer wat losser zit enzo..Ik probeer maar niet alles dood te denken, en ik moet ook niet verwachten dat dat opeens binnen een paar weken allemaal weg is. Het is een rare gewaarwording allemaal. Ik doe allemaal dingen die tegen mijn gevoel ingaan en dat is heel gek. Ik heb geen echt groot moment gehad dat ik besloten heb om al deze stappen te ondernemen of het anders aan te pakken dan de afgelopen jaren, en toch moet er onbewust iets verandert in mijn houding..Verwarrend allemaal! Dit klinkt natuurlijk allemaal positief maar je moet je niet gedemotiveerd voelen door mij. Ik snap jouw strijd heel goed en ik weet zeker dat het voor jou moelijker is om dit soort dingen te doen.Als ik nu in mijn dunne periode zou zitten dan had ik het zeker veel moeilijker gevonden om normaal te eten en aan te komen enzo.. Ik ben nu al een tijdje wat voller dus ik zit al in mijn slechtste lichaamvorm dus slechter dan dit kan het niet worden, alleen maar beter. En ik denk dat dat mij wel een rare soort van rust geeft. Ik ben de controle en mijn 'ideale' lichaam al een tijdje kwijt, ik voel me superslecht dus veel kutter dan dit kan het toch niet worden (hoop ik dan maar..). Jij hebt de controle nog en moet het loslaten. En qua eten en aankomen: Opbouwen is moelijker dan afbouwen, onthou dat! Hoe voel je je? En hoe gaat het met het eten en je behandeling? Weet je al wanneer je die klinsche behandeling gaat doen? Heb je goede steun van je vrienden of familie? Moelijk is het allemaal hé! Ik weet het echt heel goed; je moet aankomen maar je wilt en ziet dat zelf niet. Je moet je overgeven aan iets wat lijnrecht tegen je gevoel ingaat en waarvan je je (nog) niet kan voorstellen dat het beter voor je is op langer termijn..Ik vergelijk het maar alsof mensen tegen je zeggen 'spring maar van deze berg en je valt niet te pletter'..klinkt héél onlogisch voor ons, maar toch moeten we geloven dat als je eenmaal bij de bodem komt dat je een zachte landing zal maken! Ookal maak ik goede stappen, ik vindt het ook ontzettend moeilijk om vertrouwen in iets hebben dat je nu nog niet ziet en je je niet kan voorstellen. Vetrouwen hebben alleen omdat anderen zeggen dat het zo is, maar wat weten hun nou over hoe jij je voelt! Toch probeer ik mezelf in te praten dat ik het in ieder geval kan proberen. Lijnen kan ik altijd nog doen als het niet lukt. Niet een echt psychologisch verantwoorde peptalk, maar het geeft mij in ieder geval wel een beetje rust. Het (voorlopig) stoppen lijnen is iets wat ik zelf doe en dat ik heb besloten, ik KAN terug maar ik WIL niet terug. En dat is toch anders dan dat je het alleen maar doet omdat iemand anders zegt dat het moet. Mooie woorden maar het is heel moeilijk, dat weet ik. Ik hoop dat je langzaam maar zeker de touwtjes ietsje kan laten vieren en je durft over te geven aan dat onbekende! Groetjes en sterkte! Faira [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |