Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your
contribution is not tax-deductible.)
PayPal Acct: 
Feedback: 
Donate to VoyForums (PayPal):
| Wednesday, February 05, 11:44:20 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, 2, 3, 4, 5, [6], 7, 8 ] |
| Subject: Mijn kleine verhaaltje (Trigger) | |
|
Author: debby |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Tuesday, March 08, 16:36:50 Laat ik mijn verhaal vertellen ... Ik wou er altijd aan beginnen, maar nu is het mss wel het moment dat het moet. Laten we beginnen bij het begin.. Mijn geboorte, ik denk dat ik wel gezond was toen qua gewicht en lengte. In mijn eerste levensjaren was ik vrij normaal tot mager kan ik wel zeggen. Oh, wat was ik zo'n mooi en schattig meisje, echt ... Toen was rood haar en sproetjes helemaal geliefd bij kleine kindjes. Naarmate dat ik naar het 4 de leerjaar ging, denkik da'k van normaal tot mollig was... Maja, het kind moet de groeischeut nog krijgen, dus allemaal geen probleem... Kindjes hadden mij graag. Toen ik naar het 1ste middelbaar ging, zo'n 6/7 jaar geleden is het beginnen te veranderen. Mensen kunnen gemeen zijn, maar kinderen vaak nog erger, omdat ze geen besef ebben wat ze andere vaak aandoen. Wel gedurende het 1-3de middelbaar had ik al vaak gehoord van andere hoe lelijk ik infeite wel was Roodharig, te dik enzo .... Maar het raare was, dat het mij toen niet kon schelen, al veranderde dat wel naarmate het 3de middelbaar eindigde Iemand in mijn klas, die blijkbaar niets van mij moest weten, had er zijn genoegen aan om mij te zien beginnen wenen, elke keer ie 'roste' of 'dikke' zei ... Echt zijn genoegen... Hatelijke jongen, die eeft voor de helft mijn leven om zeep geholpen. In het 4de ging het maar door ... en door, en vaak ook van domme mensen op straat die het mij toeriepen. Pesten is allesinds niet leuk. Achja, aan het einde van het 4de jaar, begon ik in te zien dat het niet zo verder kon. Het lag aan mijzelf ... Dus heb ik in de vakantie van het 4de op het 5de middelbaar besloten om het jaar erop serieus te vermageren. Het was best een moeilijke beslissing want uiteindelijk at ik wel graag ... Met nadruk op 'at'. Ik had een truk .. Ik at smorgens eel weinig, paar cornflakes en op het school had ik vaak excuses.. Ik ging nr huis om te eten, of ik juist buikpijn, of ik had geen honger.. Het leek allemaal gewoon.. Maar ik ging niet naar huis, ik had geen buikpijn, ik had wel honger.. Maar ik at gewoon niet 's avonds, at ik heel weinig, tot ergernis van mijn moeder, al d8 ze mss dat het een periode was ofzo ... Ge weet nooit. Dus uiteindelijk at ik 's avonds iets of wat. En ik lette daar al ferm op hoeveel Caloriën zo'n dingen bevatte. Ik begon te vermageren.. Heel veel, ik kreeg complimentjes... Maar ik had het toen niet meer in de hand. Het begon een obsessie te worden. Ik kon met sommige momenten ook de weekends gebruiken om ' s avonds al niet meer te moeten eten. Ik was juist altijd na etenstijd thuis en ik had zogezegd al gegeten. Niets was minder waar... Maar! Ik had het er voor over, niemand riep meer namen naar mij.. Integendeel complimentjes. Maar! Ik begon problemen te krijgen. Maskers gingen dubbel en dik aan, ik begon haaruitval te krijgen, had dagelijks koud aan mijn handen en het ergste was nog dat de menstruatie gedurende 5 maand uit bleef. Kinderen zo op zo'n manier er niet meer inzitten, al hoop ik dat ik het nog net eb kunnen redden... Ik hoop het. Achja ... Mama begon zich zorgen te maken, hoeveel ruzie er toen niet was. Hoeveel keer dat ik niet verbitterd was, hoeveel pijn dat ik in die dagen niet leed ... Maar niemand zag het, niemand die het vroeg, iedereen dacht nog altijd dat debby gelukkig was... Tot opeens de complimenten te erg werden, iedereen vroeg 'hoe' ik het gedaan had. En ik maar liegen en liegen, Ohja het was op een gezonde manier... Echt gewoon een beetje op het eten letten. Toen ben ik op kamp geweest. Niemand wist da'k aan Anorexia leed.. Mama en paps hadden een vermoeden, maar toch, ze wisten het niet. Op het kamp moede normaal eten dus at ik ook ... Veel Ik woog net voor het kamp ongeveer zo'n X kg .. weinig voor iemand zoals mij, weinig voor iedereen maartoch.. Na het kamp, kwam ik op de weegschaal en stond er X kg. Ik vond het niet erg, weet je ... Ik wou geen haartuival meer, ik wou wel nog menstruatie, ik wou geen koudte meer... Ik wou gelukkig zijn, ik wou van die obsessie afzijn, ik wou echt alles weg... Laat het goede maar komen. Achja, ik had toen dus de kunst van het eten ontdekt... En é, ik at eel graag en eel goed, en mama was content... Maar ik begon weer bij te komen, ik begon terug te denken aan vroeger hoe het was ... Hoe lelijk ik was, hoe veel mooier ik was toen ik zoveel lichter woog.. Ik begon weer lelijk en dik te worden ... Maar ik kon mijzelf niet meer stoppen, het ging niet... Ik compenseerde mijn eetaanvallen met vasten... De ene dag at ik enorm veel, overtrof ik iedereen thuis... en de andere dag, stak ik mijn eten weg.. Soms gaf ik over... laxeerde ik.... Maar op een avond, het was worst met spinazie, en mama en papa waren aan het discussieren ofzo... en ik stak zoals gewoonte mijn eten weer weg in mijn schoot... Tot op een moment mama het zag, en vroeg wat er aan de hand was. 'niets' zei ik Maar ze geloofde het niet, ze kwam kijken en zag het... Dat beeld kan ik mij nog levendig voorstellen... Heel levendig, mama aan het wenen, Papa aan het roepen (alweer) en papa ging mij direct naar een ziekenhuis brengen enzo... Maar toen ebben ze gewoon naar een psychiater gezocht in het UZ die erin gespecialiseerd was. Ik ging, en mss was dit het nieuw begin? maar ik verzweeg dingen voor haar, ik zei niet dat ik overgaf, ik zei niet dat ik laxeermiddelen gebruikte... Ik moest soms om de week in therapie... Wat vooral geldverspilling was want het hielp mij niet... Mss een beetje, mss veel, maar ik zag het niet, het hielp mij niet, basta! Tot een moment waarop de psychiater was dat mijn eetstoornissen gestabiliseerd waren, en ze me eventueel doorverwees nr een dietiste.. Mijn mama ging erop in En ik moest op de weegschaal, en ik weet nog ... Hoe lelijk en hoe dik ik mij voelde dan... Nooit had ik gedacht dat ik zoveel woog... Ik was ongeveer 22-24 kg zwaarder ... Ik , mijzelf, hoe slecht ik mij voelde... Mijn masker. Het ging door, het ging beter, maar elke dag zat ik met eten in mijn hoofd, net als nu... Elke dag voelde ik me alleen, niemand wist het, niemand begreep het ... Maar ik viel af. Het ging traag maar het ging... Ik zit aan de helft... Nog es de kilo's zoals nu en ik ben perfect normaal tot mager gewoon dus ... Ik zou mij goed voelen, Ik zou mij gelukkigere voelen dat weet ik ... Maar het gaat niet, het ging niet... Ik bleef braken, ik bleef laxeermiddelen pakken... Mijn buikpijn bleef, mijn keel soms zo slecht... Ik snap het niet, ik voel mij nog steeds zo lelijk, zo dik, zo nutteloos... En vooral zo zwak. Zwak da'k niet kan stoppen... Ik kan het niet, ik zit er dagelijks mee in mijn hoofd Ik zeg dagelijks zowat tegen mijzelf wat ik niet kan, wat ik slecht doe, wat dan ook... Gaat het ooit stoppen? Ik hoop het... Want mijn masker gaat niet meer ... Het verhoogt zich alleen maar, het wordt erger. Op een moment klap ik dicht. Ga ik gelukkig doen en ga ik mij vreselijk voelen vanbinnen. En dat moment is zowat aan het komen... Tegen enkele praten ga nog, maar begrip geven is ontzettend moeilijk ze weten niet wat het is weet je wel? Ze weten niet hoe je het zelf ervaart... Ik wil eraf geraken, ik wil het niet meer... Ik wil mager zijn, maar niet terug hervallen. Ik was innerlijk gelukkig in de tijd van mijn Anorexia, ik was mager, ik was mooier, ik was zoveel beter.. Maar lichaamlijk was ik een wrak. Nu ben ik lichaamlijk beter met sommige uitzonderingen maar ik voel mij innerlijk zo slecht... Ik vraag mij af wat voor leven ik al achter de rug heb? mijn vader die mijn leven verwoest heeft en nog steeds doet, die persoon die ik haat Mijn hoofd, die mij al zoveel pijn gedaan eeft Mijn moeder die ik al zoveel eb doen afzien ... Soms wil ik gewoon opgeven. Gewoon weg, gewoon denken hoe het zou zijn om er niet meer te zijn... Hoe ik zo'n dingen moet doen om hier niemeer te zijn... zelfmoord... Soms denk ik om principes op te geven, om alles op te geven.. Maar... Mensen houden mij overeind, zeker die ene met nadruk op hem... Ik wou zo, dat ik gewoon es iets goed zou kunnen doen, gewoon eens een perfecte dag... Ik wou dat ik beter was :( Ik wou dat ik helemaal Debby was zonder die zovele gordijnen waar ik achterzit. ---- Dit heb ik 15 oktober 2004 geschreven, en ik voel mij nog steeds zo, ik blijf op hetzelfde gewicht en om de paar dagen komen er kilo's bij en gaan ze er weer af. Een week geleden ben ik alweer ingestort, en nu gaat het eten weer niet meer zo goed. Ze wouden mij weer naar de psychiater sturen, maar ik heb het dr niet meer op, ik zie het nut er niet van in. Het is ik die moet veranderen en niet iemand die mij wil veranderen. Ik zou liever alternatieve wijzen pakken of eventueel groepstherapie maar dat lijkt zo ver ... Ik heb het de laatste tijd niet zo op nieuwe mensen, en zo als wildvreemde in een groep komen, is voor mij eerder een grote angst dan wat dan ook ... Ik hoop dat ik ooit de juiste manier allesinds vin... [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |
| Subject | Author | Date |
| Re: Mijn kleine verhaaltje (Trigger) | Alicia | Wednesday, March 09, 14:28:02 |
 Re: Mijn kleine verhaaltje (Trigger) | Anja | Saturday, March 12, 21:07:28 |