Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your
contribution is not tax-deductible.)
PayPal Acct: 
Feedback: 
Donate to VoyForums (PayPal):
| Wednesday, February 05, 11:56:11 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, 2, 3, 4, 5, [6], 7, 8 ] |
| Subject: Mijn verhaal (trigger) | |
|
Author: faira |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Friday, February 25, 18:12:56 Dag allemaal! Ik heb nog nooit deelgenomen aan een forum maar ik voel de drang om mijn verhaal maar eens een keer 'publiek' te maken onder lotgenoten. Ik lijd al vijf jaar aan een eetstoornis. Het begon toen ik net op mezelf ging wonen en ging studeren. Waarom weet ik zelf nog steeds niet echt. Ik was in mijn pubertijd niet bovenmatig onzeker, en ik heb geen zware trauma's uit mijn jeugd. Ik denk dat het een mengelmoes is van allerlei angsten en problemen tezamen. Een fout vriendje, mijn relatie met mijn ouders, de keuze voor mijn studie etc.. Hoe dan ook, het is heel geleidelijk gegaan. Eerst heel gecontroleerd eten, vervolgens proberen om te braken (bij mij nooit echt een succes geweest) en na verloop van tijd begon ik strikt te lijnen. Ik at bijna niks op een dag en viel uiteraard af. Mensen begonnen zich zorgen te maken en mijn menstruatie hield ermee op. Maar ik wilde het niet erkennen, ik wilde mijn contole niet loslaten en ik schaamde me. Ik was toch niet een 'eetstoornismeisje'? Wel dus.. Na een tijdje begon ik voor het eerst eetbuien te krijgen. Ik at ongeloofelijk veel, overgeven wilde niet lukken dus kwam ik aan. Ik zonderde me helemaal af, bleef alleen mar thuis en was heel depressief.Het heeft wel maanden geduurd voordat ik mijn eetgedrag weer onder controle kreeg en weer extreem ging lijnen. Ik viel weer af, voelde me weer beter maar uiteindelijk viel ik terug en kreeg weer eetbuien. Dit patroon van vasten, afvallen en uiteindelijk weer eetbuien (en me dus weer maanden thuis opsluiten) lijkt bijna een jaarlijks ritueel.Ik heb aan niemand in mijn omgeving over mijn probleem verteld. Bang om de eetstoornis te moeten opgeven, bang voor de reacties, bang voor de gevolgen: angst en schaamte. Vorig jaar in een boulimische fase besloot ik om hulp te zoeken. Maar dit werd al snel een grote teleurstelling. Ik moest van de psycholoog normaal gaan eten, voordat we echt aan de slag konden. Voor mij een onmogelijke opgave, want ik voelde me slecht en te dik en om vanuit die positie normaal te eten betekende voor mij dat ik in dat 'lijf' moest blijven. Afvallen (en me dus weer beter voelen) was op dat moment belangrijker dan gezond worden en genezen. De behandeling liep dus al snel vast en de psycholoog vond dat ik in behandeling moest bij een eetstoorniskliniek, 2 volle dagen per week. Dit was een enorme klap in mijn gezicht..Was mijn eetstoornis zo hardnekkig? Was ik er zo erg aan toe dat ik niet eens bij een psycholoog behandeld kon worden? Ik heb de intake bij dat centrum gedaan maar heb er toch vanaf gezien om daar in behandeling te gaan. Ik kon me niet toeleggen op het feit dat ik niet mocht afvallen, en dat ik dan 2 dagen per week daar moest zijn vond ik ook een enorm inbreuk op mijn leven en studie. Kortom: ik was (nog) niet bereid om ECHT aan mijn probleem te werken. Ik wilde beter worden maar wilde niks inleveren.Ik wilde de eetbuien overwinnen maar de anorexia vasthouden. En nu zijn we een jaar verder en alles is weer hetzelfde. Ik heb gelijnd en viel weer af. Ik ging langzaam aan meer eten en na een tijdje at ik drie maaltijden per dag en ik kwam weer niet aan. Ik hield mezelf voor de gek dat ik het nu echt voor elkaar had. Ik eet én ik blijf slank. Maar mijn eetpatroon was nog steeds heel gecontroleerd. 'Normaal eten' was ook alleen onder voorwaarde dat ik niet aankwam. Wat ik op mijn brood deed, hoeveel brood, de grote van de porties, wat voor avondeten, hoeveel calorieen..het bleef een big issue. En uiteindelijk kreeg ik in het najaar wéér eetbuien. En die zijn eigenlijk nog niet opgehouden. Weer ben ik hulp gaan zoeken. Opvallend (en zeer verraderlijk) is dat ik alleen hulp zoek als ik in een boulimische fase zit. Dan voel ik me heel slecht en is de motivatie om te veranderen groot. Val ik af dan is mijn drang om beter te worden veel kleiner. Deze nieuwe psycholoog heeft me wederom geadviseerd om in dagbehandeling te gaan. Dit keer ga ik het doen, al heb ik het er heel moeilijk mee. Ik wil gelukkig zijn, ik wil gezond zijn, ik wil niet dat mijn dagen alleen maar in het teken staat van eten, ik wil kunnen functioneren. Maarrrrr..tegelijkertijd kijk ik in de spiegel en walg ik van mezelf. Bovendien is het voor mij heel moeilijk om vanuit een langdurige eetbuiperiode te accepteren dat ik de bijkomstige extra kilo's niet d.m.v lijnen mag compenseren. Ik zit nu zoveel thuis, doe helemaal niks en ik weet dat als ik ga lijnen ik weer leuke dingen kan doen. Een korte termijn oplossing, ik weet het, maar toch..Tot nu toe heb ik de drang om de lijnen weerstaan maar de eetbuien zijn er nog steeds. En ik vermijd alle sociale contacten. Ik heb onlangs wel aan een paar mensen in mijn omgeving verteld dat ik een eetstoornis heb. Een grote stap! Maar hun reactie was ook heel verdrietig. Ik heb jaren gelogen en me in allerlei bochten gewrongen om het verborgen te houden, en allemaal wisten ze het eigenlijk al. Maar ze durfden me er niet op aan te spreken, uit angst voor mijn reactie. Maar ik heb geen spijt, het vertellen is me 100% meegevallen. De angsten om afgewezen te worden, dat men zich anders zouden gaan gedragen naar mij toe of dat ik nu 24 uur per dag in de gaten gehouden zou worden is ongegrond gebleken. Maar nu de volgende stap: De psycholoog wil dat ik ondanks mijn gewicht dingen buitens huis ga doen. om uit mijn ilsoement te komen. Klinkt leuk, maar ik wil niet dat mensen me zo zien. Ik blijf toch de instelling houden van 'eerst wat afvallen en dan..'. Het is een vicieuze circkel. Ik wil iet het huis uit omdat ik er niet uitzie, maar door thuis te blijven heb ik veel sneller eetbuien. Ik heb immers niks in het vooruitzicht: Ik hoef niet naar werk, studeren kan ik thuis (maar doe ik niet..) en afspraken maak ik niet. De push om te stoppen is er dus nauwlijks. Ik heb het er moelijk mee, al denk ik wel dat ik heel langzaam meer ga inzien dat dit een eindeloze rit is en dat ik op deze manier nooit gelukkig ga worden, dun of dik. Ik kijk uit het raam en zie het leven aan me voorbij gaan, het heeft voor mij geen echte waarde op deze manier. Ik heb al jaren geen echte relatie gehad en ik weet niet wat ik wil in de toekomst. Ik geniet nauwelijks nog van het leven en ik weet dat zolang ik mijn eetstoornis in stand hou, dat dat zo zal blijven. Ik ben op, mijn verstand en gevoel spreken elkaar constant tegen. Ik weet dat het beter is om in behandeling te gaan, ik weet dat lijnen en eetbuien niet het antwoordt zijn op mijn problemen, ik weet dat ik dingen moet inleveren wil ik een kans van slagen hebben, maar toch... Ik hoop maar dat ik de kracht in mezelf kan vinden om voor het hogere doel (beter worden en gelukkig zijn) belangrijkste wordt. Bedankt voor het luisterend oor.. [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |
| Subject | Author | Date |
 Re: Mijn verhaal (trigger) | Anja | Friday, February 25, 18:35:32 |
| reactie op anja's mailtje (trigger) | faira | Saturday, February 26, 13:46:36 |
| Re: Mijn verhaal (trigger) | Mignon | Monday, February 28, 12:54:24 |
|
||