Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your
contribution is not tax-deductible.)
PayPal Acct: 
Feedback: 
Donate to VoyForums (PayPal):
| Sunday, December 22, 2:23:28 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, 2, 3, 4, 5, 6, [7], 8 ] |
Subject:  Re: waarom trigger |
|
|
Author: Anja |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Monday, February 14, 23:35:44 In reply to: esther 's message, "Re: waarom trigger" on Monday, February 14, 21:54:36 Lieve Esther, Bedankt voor je openhartige verhaal, heel goed dat je zo helder hebt kunnen verwoorden hoe dat zit met jouw gevoelens, vooral die onterechte schuldgevoelens. Met jouw verstand is helemaal niks mis, je hebt zelfinzicht genoeg, maar emotioneel zit hem de kneep, daar loop je tegen jezelf op. Emotioneel zit je vast, ben je in de war, het beroemde conflict tussen verstand en gevoel. Ik weet heel zeker namelijk als je dit bericht terugleest en net doet alsof iemand anders het heeft geschreven, je het heel anders benadert, dat je zoiets hebt van: die schuldgevoelens zijn volkomen onterecht... Maar het heeft geen zin om dat tegen jou te zeggen, die schuldgevoelens en het gevoel dat je verantwoordelijk bent voor de hele wereld, dat zit allemaal ingeprent in jouw systeem, je verstand, je ratio, weet heel goed dat het onterecht is, maar daar heb je heel weinig aan natuurlijk als je je nog altijd zo voelt. Ik kan mij die gevoelens overigens ontzettend goed voorstellen, ik ben zelf ook zo'n miep die zich alles op haar hals haalt, die zich verantwoordelijk voelt voor alles en iedereen en die vooral haar best doet om niet te veel aandacht te vragen, want... je raadt het al... dan voel ik me schuldig... Ik begrijp je dus heel goed. Ik werk er overigens wel aan, omdat ik inmiddels ben gaan zien dat ik er helemaal niks mee opschiet. In eerste plaats wil ik dit zeggen: Ik vind jou NIET waardeloos! In tegendeel zelfs, want ook al gaat het klote met je, ik merk wel hoe je probeert te vechten, dat het niet altijd de meest gelukkige manier is waarop je probeert te knokken staat daar los van... Jezelf waardeloos voelen is het begin van het einde... maar wat zit ik nou te preken... ik heb mezelf jarenlang waardeloos en vies etc. gevoeld. Dus ook hier herkenning. Wat je opleiding betreft: zoals ik al zei: verstandelijk en intellectueel is er niks mis met jou, in tegendeel zelfs en ik weet zeker dat jij uiteindelijk een prima maatschappelijk werkster kunt worden. Maar emotioneel zit je te veel in de knoop nu om anderen te kunnen helpen, hoe goed je anderen misschien kunt steunen nu, je kunt niet "echt" zijn als je jezelf nog zo waardeloos voelt en je nog zo te kampen hebt met een ernstig eetprobleem, en zo'n laag zelfbeeld hebt. Eerst moet je daar aan gaan werken. In eerste plaats voor jezelf, voor JOUW geluk, want jij verdient geluk, jij verdient het om je goed te voelen en alles uit jezelf te halen. Dat is je einddoel. En het is heel belangrijk om een positief doel voor ogen te hebben, iets waar je het voor doet. Natuurlijk doe je het in eerste instantie voor jezelf, jij bent de allerbelangrijkste persoon in jouw leven, vergeet dat nooit! Dan nu je vriend: ik vind het heel erg hoe hij erover denkt. Een eetstoornis is helaas niet iets waar je je zomaar eventjes overheen zet, dat weet je zelf ook wel. Je hebt dat voor het leven. Je kunt ermee leren omgaan, maar daar is ook alles mee gezegd. Een mens zet zich ook niet over suikerziekte heen... Een eetstoornis is een ziekte, vergeet dat nooit. Natuurlijk is het een andere ziekte dan diabetes of een gebroken been, maar je bent wel ziek. Troost je, dat zijn we hier allemaal :) Ik vind het heel erg voor jou dat je je zo onbegrepen voelt door je vriend en dat hij er niet eens over wil praten, dat hij geen moeite doet om zich in jou te verdiepen. Hij doet nu net alsof jij een stout kind bent dat niet genoeg haar best doet en zo zit het niet, zo staan de zaken er natuurlijk niet voor. Zijn angst en boosheid etc. kan ik me heel goed voorstellen, want het is onwijs moeilijk als de persoon waarvan je houdt er zo aan toe is als jij. Maar dat is geen reden om de kop in het zand te steken, om ervoor weg te lopen alsof het probleem niet bestaat. En ik vind het werkelijk vreselijk dat jij je zo eenzaam voelt hierin. Ik vind dus dat je hem er WEL bij moet betrekken, hij is wel je partner, hij hoort jou te steunen, niet alleen in goede tijden of bij leuke dingen, maar ook in tijden van nood. Nogmaals: je doet dit niet expres!!! Laat merken dat je je vriend begrijpt, dat je het snapt dat hij het moeilijk heeft en laat hem weten dat jij het er net zo moeilijk mee hebt, dat je net zo boos en gefrustreerd en bang en verdrietig, etc. bent als hij, dat je zijn steun keihard nodig hebt, dat je elkaar moet steunen hierin! Ik weet ook hoe moeilijk het is om die aandacht voor jezelf te vragen! Dat is ontzettend moeilijk, want je voelt je al zo waardeloos en je geeft jezelf al zo de schuld. Toch is het de enige manier. Er is nog een andere: stoppen met de relatie... of doorgaan zoals nu, maar als ik je woorden goed lees dan denk ik dat dat geen optie is, want je verscheurt van binnen, je gaat hier kapot aan en hoe langer je dit laat aanslepen hoe erger het wordt... Ik vind het heel erg te horen dat het zo slecht gaat met je vader. Dat hij zo ziek is. En natuurlijk maakt een vader zich zorgen over zijn kind, hij houdt van jou! Maar lieve Esther, het is niet jouw schuld dat je ziek bent. Jouw vader is toch ook niet expres even ziek geworden? Hij is ziek, daar kan hij niks aan doen. Jij hebt een eetstoornis, daar heb je niet om gevraagd. Je zit in de nesten, daar heb je niet om gevraagd, je wilt dolgraag gelukkig zijn en maatschappelijk werkster worden, dát is wat je wil, je wil helemaal niet ongelukkig zijn en jezelf waardeloos voelen en schuldig, etc. maar het is wel zo, dat kun je niet ontkennen. Mijn counselor zei eens in het begin, tijdens een van de eerste sessies: "Als het regent dan kun je wel heel graag willen dat de zon schijnt en het droog is, maar feit is dat het regent, daar kun je niets aan veranderen". Snap je wat hij bedoelt? Probeer je huidige toestand te accepteren, accepteer je zwakheid, accepteer dat je hulp nodig hebt, accepteer dat je het alleen niet kunt, durf om hulp te vragen. Dat is niet kinderachtig, je stelt je niet aan, het getuigt juist van moed als je hulp durft te zoeken. Het is het beste geschenk dat je jezelf kunt geven. Jij hebt nog een heel lang leven voor je. Investeer in jezelf, net zoals je in die studie investeert. Je bent het waard! De keuze is aan jou natuurlijk. Je mag ook doorgaan zoals je nu bezig bent, dat mag. Niemand hier, ook ik niet, zal jou dwingen hulp te zoeken en je kunt altijd op steun rekenen hier, je bent niks verplicht. Ik hoop alleen dat je wel hulp gaat zoeken. Gewoon omdat ik het jou zo gun. En ook omdat ik inmiddels uit ervaring kan zeggen hoe goed hulp kan werken, mits je de juiste hulp zoekt, hulp die bij jou past, waar jij je lekker bij voelt, veilig, etc. Hulp is geen lolletje, je gaat niet voor de gezelligheid, het is geen theekransje, het betekent heel erg hard werken aan jezelf en dat vraagt inzet, motivatie, moed en wilskracht. Maar geloof in jezelf. Je kunt het. Probeer anders eens hier te schrijven waar jij zo bang voor bent om hulp te zoeken. En ga eens verder in op jouw schuldgevoelens als je dat durft. Voel jij je je levenlang al zo schuldig? Wanneer is dat begonnen? En weet je nog hoe dat begon, ken je de oorzaak van jouw schuldgevoel en het gevoel dat je jezelf zo waardeloos voelt? Nogmaals: je bent niks verplicht hoor, doe wat goed voelt. Ik vraag veel, maar je hoeft nooit antwoord te geven en je hoeft je ook niet te verontschuldigen, je bent helemaal vrij om te schrijven wat je wilt. Ik ben direct en stel vragen, maar jij bent mij niks verschuldigd :) Lieve Esther, als je dit nog leest dan hoop ik dat je lekker slaapt. Ik wens jou heel veel succes! Ik ben blij dat je deze plek hebt gevonden en ik hoop dat je hier nog heel veel steun zult vinden. Het grote voordeel van hier is dat je anoniem bent en dat niemand jou kan zien. Je kunt dus lekker alles kwijt wat je maar wilt. Niemand weet wie je bent en dat geeft een veel vrijer gevoel om echt open en eerlijk je gevoelens te delen. Juist omdat je je hier niet schuldig hoeft te voelen, of bezwaard, etc. Deze plek is er juist om te delen en te uiten. Liefs en knuffel, Anja [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |